Rozum i apokalipsa. Filozofia religijna Włodzimierza Sołowjowa (przeł. J. Chmielewski)
Abstrakt
Pełny tekst:
Tylko dla subskrybentówRefbacks
- There are currently no refbacks.
Lew Szestow
Rosja
Lew Szestow, Lew Isaakowicz Szwarcman (1866–1938), filozof rosyjski; po studiach w Moskwie i Kijowie podróżował 1896–1914 po Europie, przebywając dłużej we Włoszech i Szwajcarii; 1914–20 mieszkał w Rosji, pracując m.in. jako wykładowca na uniwersytecie w Kijowie; od 1920, na emigracji, początkowo w Genewie, a od 1921 w Paryżu, gdzie od 1922 wykładał na Sorbonie; korespondował m.in. z E. Husserlem, M. Buberem, É. Gilsonem, N. A. Bierdiajewem i S. N. Bułhakowem; napisał kilkanaście książek i kilkaset artykułów; obdarzony ogromnym talentem literackim, uważany za jednego z największych stylistów języka rosyjskiego. Twórca skrajnie antyracjonalistycznej filozofii, poddającej radykalnej krytyce całą kulturę europejską, zbudowaną na zasadach racjonalnego myślenia; racjonalizmowi w filozofii (od Talesa do E. Husserla) przeciwstawiał Szestow biblijne Objawienie, a także myśl F. Dostojewskiego, F. Nietzschego, M. Lutra czy S. Kierkegaarda; “doświadczenie źródłowe” pojmował jako doświadczenie biespoczwiennostii (bezpodłogowości) i uczynił je naczelną kategorią wyznawanej przez siebie “filozofii tragedii”; religijna refleksja Szestowa pozostawała w ścisłym związku z jego antyracjonalizmem; ograniczonemu ludzkimi kategoriami moralności i logiki Bogu filozofów przeciwstawiał Szestow nieracjonalnego i niemoralnego Boga biblijnych proroków i apostołów.
Ważniejsze prace: Шекспир и его критик Брандес (1898), Добро в учении гр. Толстого и Фр. Нитше (1900), Достоевский и Нитше. Философия трагедии (1903, wyd. pol. Dostojewski i Nietzsche. Filozofia tragedii, 1987), Апофеоз беспочвенности. Опыт адогматического мышления (1905, wyd. pol. Apoteoza nieoczywistości. Próba myślenia adogmatycznego, 1983), Начала и концы. Сборник статей (1908), Великие кануны (1910), Власть ключей (Potestas Clavium) (1923), На весах Иова. Странствованя по душам (1929), Киркегард и экзистенциальная философия (1939), Афины и Иерусалим (1938, wyd. pol. 1993), Умозрение и откровение. Религиозная философия Владимира Соловьева и другие стати (1964), Sola fide – Только верой (1966, wyd. pol. Sola fide. Tylko przez wiarę, 1995), Тургенев (1982).