Rynek kobiet (przeł. A. Araszkiewicz)

Luce Irigaray

O autorze

Luce Irigaray

Luce Irigaray, ur. w 1932 r.; psychoanalityczka, filozofka i lingwistka belgijskiego pochodzenia mieszkająca we Francji. Ukończyła psychologię, filozofię i lingwistykę, od 1964 pracuje w Centre National de Recherches Scientifiques (odpowiednik PAN-u) w Paryżu. Wykładała na uniwersytecie Paris VIII w Vincennes na wydziale psychoanalizy. Była członkinią paryskiej Ecole Freudienne (po publikacji doktoratu Speculum de l'autre femme w 1974 została przez Lacana wykluczona z uczestnictwa w seminariach) oraz feministycznej grupy "Politique et Psychanalise". Obecnie dużo podróżuje. Jest jedną z najważniejszych feministek francuskich Drugiej Fali, lecz jej myśl jest analizowana i interpretowana głównie przez autorki anglosaskie, w samej Francji zaś napotyka raczej na niezrozumienie. Centralnym pojęciem filozofii Irigaray jest kobieca różnica ( différence feminine ). Badając symboliczne fundamenty filozoficznej tradycji kultury zachodniej oraz koncepcję uniwersalnego podmiotu racjonalistycznego, wskazuje ona, że pojęcie kobiecości i tożsamości kobiecej są pierwotnie zdeterminowane przez fallocentryczny dyskurs męski. Nie da się określić esencji kobiety, lecz myślenie o jej różnicy prowokuje do szukania tego, co zostało z niej wyparte w jedynie istniejącej męskocentrycznej reprezentacji. "Praktykowanie różnicy płci" to praca rozsadzania dyskursu od środka, by znaleźć w naszej tradycji szczeliny dla artykulacji innej kobiety, a zarazem założenie, że nie da się jej zamknąć w żadnej napisanej formule. W podobnym duchu Irigaray przeinterpretowuje psychoanalizę szukając możliwości pozytywnych identyfikacji kobiety w miejscu, gdzie dotąd widziano negatywność i brak. Najważniejsze pojęcia tej filozofii"o koncept "parler-femme" (czyli mówić jak/o kobieta/y), poszukujący możliwości innego nie-męskocentrycznego języka ; "etyka różnicy płci", wskazująca na konieczność podmiotowej, nie dychotomicznej relacji między płciami, obraz "dwóch warg", będący propozycją innej symbolizacji kobiecej anatomii w opozycji do Freudowsko-Lacanowskiego prymatu Fallusa. Najważniejsze książki to: Ce sexe qui n'en n'est pas un (1977), Amante Marine, de Friedrich Nietzsche (1980), L'oubli de l'air, chez Martin Heidegger (1983), Parler n'est jamais neutre (1985), Sexes et genres a travers les langues (1990), J'aime a toi (1992). Po polsku dostępne jest Ciało w ciało z matką (przeł. A. Araszkiewicz, Kraków 2000).