Metafora, droga myślenia (przeł. M. Murawska)

Abstrakt

Byt ludzki może przeżyć życie tylko nadając mu formę słów, a więc przyswajając sobie słowa odziedziczone z języka, w którym się rodzi. W tym sensie mówić, to być od zawsze włączonym w społeczność, to odszyfrowywać tajemnicę ludzkiego bytu. Symbol, metafora, pojęcie starają się na swój własny sposób pokonać ograniczenia słów i ich ubóstwo. Są to tylko różne formy istotnej funkcji języka, który działa jako pośrednik między doznaną częścią doświadczenia a jej przełożeniem na słowa. Egzystencja ludzka jest początkowo przeżywana poza słowami, ale egzystencja ta ujawnia się sobie samej dopiero w momencie, w którym okazuje się zdolna wyrazić swój pierwotny stosunek do życia. Najistotniejsza część ludzkiego doświadczenia nie jest przeżywana tylko i wyłącznie w słowach, ale musi przez nie przejść, by zrozumieć to, że jest przeżywana. Jednakże tylko metafora otwiera spojrzenie na niezbadany jeszcze dotąd fragment doświadczenia, wprowadzając w słowa „grę” tak bliską twórczości poetów. To jedynie ta gra może wyrazić zarazem lekkość życia i jego powagę.