Starożytność na psychoanalizie. Czytając Quignarda inaczej

Abstrakt

Artykuł jest próbą krytycznego odczytania prac Pascala Quignarda ze szczególnym uwzględnieniem kontekstu Lacanowskiego, który wydaje się być dla jego twórczości kluczowym układem odniesienia. Rekapituluje on najważniejsze cechy pisarstwa tego Autora. Opisuje labilność formy sprawiającą, iż teksty Quignarda są „zaszczepione”, odporne na krytykę pojętą jako interpretacja. Muzyczność jest przy tym kluczem do spojenia przekazu w jednolita całość. O sile książek Quignarda stanowi forma i liczne odniesienia do innych tekstów, przede wszystkim antycznych. Tworzą one i opisują pewną specyficzną kategorię ontologiczną „między-bytem-a-niebytem”, która wchodzi w dialog z pojęciami Lacanowskiej psychoanalizy, a praca niniejsza zawiera próbę interpretacji tej kategorii. Jest formą dialogu z wyjątkowym zjawiskiem, jakim są prace Pascala Quignarda, językiem własnym, choć po Bachtinowsku odbijającym w sobie język partnera.