Tożsamość narracyjna w świetle Arystotelesowej koncepcji szczęścia jako całości życia

Abstrakt

Artykuł jest próbą zestawienia Ricoeurowskiej teorii tożsamości narracyjnej z Arystotelesowską teorią szczęścia jako całości życia. Tożsamość narracyjna zyskuje swe spełnienie w sferze etyki, praxis. Stąd bierze się waga Arystotelesowskiej phronesis.