Ja – wiersz – rzecz. W poezji Tadeusza Różewicza

Abstrakt

W kręgu zainteresowań autora znalazły się fundamentalne problemy Różewiczowskiej dykcji: konstrukcja piszącego podmiotu i bariery poznawcze, relacja między wierszem a rzeczą, zamilknięcie jako konsekwencja przekonania o niewyrażalności, wreszcie sposoby przedstawiania rzeczy, takie jak analogia, ekfraza czy poszukiwanie praobrazu. Autor swoje rozważania umieszcza w kontekście – antytetycznej wobec pisarskich strategii Różewicza – filozofii Martina Heideggera.