Hölderlin czyli mit poety szalonego. Kilka uwag na temat relacji między twórczością a chorobą psychiczną

Abstrakt

Artykuł dotyczy problemu rzekomego obłędu Hölderlina oraz jego potencjalnego wpływu na twórczość poety. Omawiam w nim poglądy Karla Jaspersa, Theodora W. Adorna, nawiązuję pośrednio do opinii Heideggera oraz przywołuję porównawczo tekst Karla Heinza Bohrera poświęcony szaleństwu Nietzschego. Wskazuję na obiektywną trudność dowiedzenia tezy, której broni Jaspers, iż dzieła Hölderlina wyraźnie świadczą o jego narastającej chorobie psychicznej. Konfrontuję jego poezje z Schellingiańską koncepcją procesu stwórczego oraz tzw. świadomości mitologicznej. Nawiązuję również do prac Junga, do analiz przypadku miss Miller jako „szkolnego przykładu schizofrenii”. Moim celem jest ukazanie, iż Hölderlin posiadał świadomość dionizyjską (stwórczą), ponieważ był poetą, ale nie oznacza to wcale, że jego świadomość została całkowicie opanowana przez proces mitologiczny i że w efekcie utracił on swoją twórczą indywidualność.