Przedmowa do wydania włoskiego „Genealogii psychoanalizy” (przeł. P. Orłowski)

Abstrakt

W klasycznej już debacie między fenomenologią a psychoanalizą, trzeba by przyjąć, że tezy, których bronię, znajdują się bliżej pewnych kluczowych intuicji Freuda niż Husserlowskiej intencjonalności czy też Heideggerowskiego In-der-Welt-Sein – ani jedna, ani druga z tych koncepcji nie jest w stanie określić naszej źródłowej relacji z istnieniem. Czym jest fenomenologia? Co jest jej przedmiotem? Nie jest to żaden szczególny przedmiot, ale świat, według którego przedmioty są nam dane, „przedmioty w ich Jak”, jak to mówi Husserl, to znaczy w jak ich dawania się. Ujmując to inaczej: fenomenologia nie rozważa fenomenu, tego co się jawi, ale jego zjawiskowość, jawienie się samo. Tym właśnie fenomenologia różni się całkowicie od zwyczajnych nauk. Kartezjusz był pierwszym, który pomyślał czyste jawienie i który zrozumiał je jako identyczne z tym, czym jesteśmy. Definiuję tu na nowo fenomenalność, a więc i samą fenomenologię.