Sztuka i fenomenologia życia (przeł. M. Murawska)

Abstrakt

Sztuka objawia nam rzeczywistość głębszą niż świat, w którym, jak przypuszczamy, żyjemy; odsłania warunek możliwości tego świata. Jest to coś skrytego, ale co sprawia, że widzimy czyste jawienie się jako takie, które czyni rzeczy widzialnymi, a które Heidegger w drugiej części Bycia i czasu interpretuje jako czasowość. W odniesieniu do malarstwa współczesność jest tkanką sił i wewnętrznych emocji, których obraz jest wyrazem. Wyrazem, którego nie da się oddzielić od tego, co wyraża, jeśli jest prawdą, że w każdej chwili rzeczywistość koloru znajduje się w wewnętrznej impresji, a rzeczywistość formy tkwi w wewnętrznej sile i że bez tej wewnętrznej siły forma staje się czymś martwym. Obrazy są martwe tak długo, jak długo nie są w stanie sprawić, że swoiście rozumiana tu aktualizacja zakorzeni się w podmiotowości, która równie dobrze może być podmiotowością odbiorcy, co twórcy. Sztuka okazuje się czystym wyrazem ucieleśnionego życia.