„Sero te amavi”. Wyznanie wiary Jacquesa Derridy

Abstrakt

Autor artykułu podejmuje rozważania nad kwestią wyznania, w szczególności Augustyńską kategorią wyznawania „Bogu, który wie wszystko”. Horyzontem jest tu tekst Obrzeznań (Circonfession) Jacquesa Derridy (Sic 2009). Funkcja wyznań nie jest informacyjna, lecz polega na wyrażeniu żalu, w szczególności żalu dotyczącego spóźnienia. Podczas gdy Augustyn pragnie nadrobić utracony czas, Derrida wydaje się stale uciekać. W swoich Obrzeznaniach, pisanych na marginesie książki Geoffreya Benningtona mu poświęconej, Derrida stara się wymknąć rozumieniu i zachować prawo do sekretu. Jednakże dziesięć lat później, we Voiles (tekście pisanym razem z Hélène Cixous), Derrida znów wraca do Świętego Augustyna i sprawia wrażenie, jakoby przyszedł czas na jego własne wyznanie: „sero te amavi”.

U obydwu myślicieli ważną rolę w „wyznaniach” odgrywa matka. Naprzeciw św. Moniki, która umiera świadoma nawrócenia swojego syna, Derrida stawia swoją matkę, która w ostatnich dniach życia już nie rozpoznawała go po imieniu. Jednakże jest to jedno z tych przeciwieństw, które mimo wszystko prowadzą obydwu synów do wyznania wiary. Nawiązując do uwagi John D. Caputo, autor artykułu zachęca do lektury Augustyna w nowym świetle Derridiańskiej dekonstrukcji oraz do lektury Derridy gotowej dostrzec w figurach dekonstrukcji głębię o wymiarze religijnym.