Teoria fenomenologiczna i krytyka kultury. Czytanie La Barbarie Michela Henry’ego (przeł. P. Sosnowska)

Abstrakt

Zdaniem Michela Henry’ego, choć życie transcendentalne jako ostateczny sens bycia jest niezniszczalne, to barbarzyństwo stanowi systematyczne zanegowanie tego życia i systematyczny wysiłek unicestwienia normatywnego związku między ludzkim życiem a życiem transcendentalnym. Oczywistym sposobem wniknięcia w teorię barbarzyństwa Henry’ego jest spojrzenie na nią jako na próbę pogłębienia motywów Husserlowskiego Kryzysu. Niezależnie od intelektualnej brawury Henry'ego, polegającej na wyrugowaniu intencjonalności z procesu doskonalenia transcendentalnej podmiotowości życia, jego radykalizacja Husserlowskiej krytyki i obstawanie przy wiedzy wywodzącej się z życia, której nauka nie jest w stanie uchwycić, są istotne i chronią jego podstawową myśl przed zaciekle krytykowaną przez niego kulturą epoki pogalileuszowskiej. Jedna z implikacji jego propozycji brzmi, że autentyczna kultura wymaga ekonomii zdecentralizowanej i mniej technicznej.