Polska myśl okresu międzypowstaniowego a pragmatyzm. Koncepcja Adama Zieleńczyka

Abstrakt

Artykuł stanowi prezentację tezy Adama Zieleńczyka (1880-1943) o "czynniku pragmatystycznym w filozofii polskiej", po raz pierwszy ogłoszonej w tekście Drogi i bezdroża filozofii polskiej (1910), a następnie kontynuowanej w wypowiedzi Czynnik pragmatystyczny w filozofii polskiej (1923). Zdaniem Zieleńczyka, polscy filozofowie okresu międzypowstaniowego zbliżyli się do intuicji, wyrażonych później przez pragmatystów. Dlatego próbuje on wskazać zasadnicze cechy polskiej filozofii narodowej oraz podkreślić jej punkty wspólne z pragmatyzmem (reprezentowanym tu głównie przez Ferdinanda C.S. Schillera). Zieleńczyk nie tylko zaproponował pewną interpretację filozofii polskiej, ale także samego pragmatyzmu, współtworząc tym samym polską recepcję tego nurtu. Propozycję Zieleńczyka można też ujmować jako wyraz poszukiwań polskiej tożsamości filozoficznej w okresie przełomu antypozytywistycznego.