„Ach, gdzie są niegdysiejsze śniegi…”, czyli o osobliwościach polskiej powojennej filozofii – raz jeszcze

Abstrakt

Lata zamknięte cezurami 1955-1968 to zapewne okres największych dokonań w polskiej powojennej filozofii. Chociaż pozostawały one najczęściej pod formalnym i mistyfikującym zarazem szyldem marksizmu, widać w nich wyraźny wpływ trzech dominujących jeszcze w Polsce międzywojennej wielkich tradycji filozoficznych: analitycznej, inspirowanej myślą chrześcijańską oraz fenomenologii. To ich reprezentantom zawdzięczać można ów osobliwy klimat intelektualny odróżniający sytuację nauk społecznych i marksizmu w Polsce od atmosfery panującej w innych państwach zależnych od ZSRR. Dążąc do ukazania specyfiki sytuacji filozofii w Polsce powojennej na tle innych państw tzw. demokracji ludowej wielce przydatnym okazuje się zastosowanie metody biograficznej. Wyborów dróg filozofowania: marksizmu, fenomenologii, neotomizmu, pluralizmu filozoficznego oraz dalszej ewolucji poglądów dokonywanych przez reprezentantów pokolenia rozpoczynającego swą drogę intelektualną po II wojnie światowej nie sposób bowiem zrozumieć poza kontekstem biograficznym.