Platon, Szekspir, aktorzy i kultura masowa

Abstrakt

Tekst ukazuje starania Platona zmierzające do wyemancypowania rozumu spod wpływu tradycji mitologicznej rozwijanej między innymi przez „mitotwórczą" sztukę naśladowczą grającą na uczuciach masowej widowni (Platońskiego Iona ogląda dwudziestotysięczna publiczność). Rezultatem tych działań była marginalizacja znaczenia sfery afektów rozwijana później przez chrześcijaństwo. Szekspir pojawia się tu jako jeden z pierwszych wyzwolicieli owej sfery afektywnej, a zarazem jako bojownik o godność artystów, zwłaszcza teatralnych. Jako przedstawiciel kolejnej fali emancypacyjnej występuje Brecht, który, podobnie jak wcześniej Platon, zapragnie zaktywizować  widza i przyczynić się do jego upodmiotowienia. Wątek aktora i walki o jego godność jest przykładem zmian w rozwoju znaczenia indywidualności w dziejach Europy.