Żywe architektury

Abstrakt

Artykuł jest próbą analizy roli ciała we współczesnej architekturze. Ciało jest jednym z podstawowych pojęć dla teorii architektury od jej początków. Jego centralna rola została zakwestionowana dopiero w XX wieku, co związane było głównie z krytyką poststrukturalistyczną i problematyką gender. Współcześni architekci nie rezygnują z cielesnych analogii architektury, odrzucając jednak rolę ciała jako statycznego modelu i źródła miar. Zamiast tego skupiają się na tych jego właściwościach i aspektach, które architektura zwykle pomijała (ciało jako żywy organizm) lub świadomie odrzucała (monstrualność). W niektórych przypadkach inspiracje te wykraczają poza jedynie formalną analogię, a architekci starają się tworzyć budynki, które dosłownie stanowiłyby żywe organizmy (Rachel Armstrong, Zbigniew Oksiuta).