Niestrawności. O dialektyce i wymiotowaniu

Abstrakt

Esej koncentruje się wokół książki Pleroma Wernera Hamachera, w której autor, rozwijając metaforykę „niestrawności”, proponuje własną interpretację myśli heglowskiej. Tak jak dla Derridy najważniejszym pojęciem Hegla była rodzina (której modelem była Święta Rodzina), tak dla Hamachera jest nim jedzenie (analogicznym modelem jest tutaj Ostatnia Wieczerza). W procesie znoszenia całości rzeczywistości duch pochłania ją i przemienia (trawi i sublimuje) w siebie. Tym jednak, czego strawić nie może, jest on sam jako pewien proces. Duch trapiony jest więc niestrawnością i wymiotuje (generuje „złą nieskończoność”). Ta choroba ducha to, wedle Hamachera, kres heglowskiej