Nietzsche. Misja i choroba

Abstrakt

Autor próbuje, poprzez szereg wnikliwych i obfitujących w nagłe zwroty analiz, uchwycić związek pomiędzy chorobą a poczuciem misji Nietzschego, określanym przezeń jako „zadanie filozoficzne”. Czyni to, odwołując się głównie do korespondencji filozofa z okresu bazylejskiego, kiedy to, jako profesor filologii klasycznej, Nietzsche zabiega o katedrę filozofii, aby zwolnić własną swojemu najbliższemu przyjacielowi, Erwinowi Rohdemu. Ta „genialna kombinacja” zawodzi, Nietzsche nie jest w stanie pomóc Rohdemu, dosięga go kryzys emocjonalny, który staje się źródłem choroby i przyczynia do metanoi. Nietzsche odnajduje siebie w roli filozofa. Nie jest to wszakże filozof uniwersytecki, lecz taki, który swojemu „zadaniu” poświęca wszystkie swe siły, uwolniony od uciążliwości wykonywania jakiegokolwiek zawodu. Niecikowski polemizuje z Sartre’owską ideą projektu i z tezą o poprzedzaniu esencji przez egzystencję. Uważa, że Sartre popełnił błąd, stawiając na projekty aktualne i nie doceniając projektów globalnych. Te, według autora, przesądzają o tym, iż w ludzkim bytowaniu, wbrew słynnej formule Sartre’a, esencja wyprzedza egzystencję. Filozof Nietzsche „staje się tym, czym jest”.