Nie idzie mi o to, czy słusznym jest pogląd Przybyszewskiego, według którego osobniki, odznaczające się szczególną wrażliwością i szczególnym natężeniem uczuć, są przyczyną rozwoju kultury. Przyczyna czy wynik? - mniejsza o to! Wystarcza, że osobniki takie w miarę kulturalnego rozwoju zjawiają się istotnie coraz częściej i coraz w większej liczbie. Bliższe zapoznanie się z ustrojem duchowym osobników tego rodzaju jest dla mnie rzeczą pierwszorzędnej wagi, jednym z nich bowiem jest sam Przybyszewski.

Stanisław Brzozowski 

Dla Brzozowskiego Przybyszewski był soczewką skupiającą w sobie cały tragizm współczesności. Człowiek został odarty ze znaczenia, prawda jest względna, nasze cele i wartości okazały się igraszką pozaludzkich sił - oto wnioski, do których doszła myśl XIX wieku, ale niewiele osób rozumie powagę tej sytuacji. Przybyszewski jest "błyskawicą oświetlającą przepaście", która "ludziom roztwiera przemocą oczy na grozę i nicość wewnętrzną duszy współczesnej".

Anna Dziedzic 

Brzozowskiego dosięgła nie znająca prawie wyjątków śmierć do niedawna żywotnych polskich klasyków. Złudne obrazy, na które dzielono duchowy kosmos autora Legendy Młodej Polski, krążą nadal, chociaż już znacznie rzadziej niż w okresie jego szczytowej popularności rozpoznaje się ich rodowód. W rezultacie więc Brzozowski, podobny tym istotom ze starych legend, uparcie powraca, bowiem ma prawo oczekiwać od nas dotychczas odmawianej mu przysługi. Przypomina, mianowicie, o niespłaconym długu, jakim jest nawiązanie kontaktu z jego pełną myślą. 
Jacek Zychowicz 

*
Cierpienie wynosi Hioba ponad chrześcijański wizerunek Boga. 
*
Giertychowi maturzyści, marcowi docenci - łączcie się! 
*
Nawet plagiaty popełniają bez własnej wiedzy i zgody. 
*
Przyznać mądrość idei, za którą nikt nie umrze. 

Stanisław Gromadzki