Przez cały czas robiłem, z grubsza rzecz biorąc, to, co mnie ciekawiło i na co miałem ochotę. Nie wiem, czy zawdzięczam to swemu usposobieniu czy też raczej zbiegom okoliczności. Z pewnością miałem zawsze mnóstwo szczęścia, gdyż niezawodnie trafiałem na ludzi przyjaznych i mądrych, którzy niczego mi nie narzucali, potrafili natomiast dawać przykład, inspirować i doradzać. Spośród nich profesor Ninie Assorodobraj-Kuli zawdzięczam przede wszystkim nieco staroświeckie zapewne przekonanie, iż zanim się coś napisze, dobrze jest najpierw poczytać i pomyśleć. Z kolei profesor Bronisław Baczko był nie tylko promotorem mojej rozprawy doktorskiej na UW, ale i spolegliwym opiekunem przy ważniejszych okazjach. Bez promotora można się ostatecznie obejść, bez przyjaciół się nie daje.

Jerzy Szacki

Obszar zainteresowań Szackiego jest tak rozległy, że łatwiej powiedzieć, czym się jako historyk idei nie zajmował. Jedno rzuca się w oczy: w ogóle nie zajmowały go zagadnienia zwane metafizycznymi. Nie znajduję też śladu zainteresowań problematyką religii, religioznawstwa. Profesor Szacki wydaje się całkowicie wolny tak od patosu i potrzeby wiedzy ezoterycznej, jak i patosu metafizycznego. Po prostu to go niewiele ciekawi i nie wywołuje w nim ekscytacji inicjacja w skryte tajemnice. Nie wierzy w zapewnienia klasycznych filozofów, że poza rzeczywistością i cieniem zmienności znajduje się jakaś rzeczywistość wieczna. Jeśli już, to wywodzi podstawy swoich przekonań z idei zmienności i historyzmu.

Paweł Śpiewak